Mallemolen 448

Jeetje, gaat het ook vandaag, net als gisteren, meteen weer alle kanten op. Het is nota bene voor achten! ’s Ochtends. Buiten is het donker. De gordijnen zijn dus nog dicht. De livestream van de tweede dag World Cup shorttrack in Peking staat net aan. Mijn koffie is nog niet half op.

Oh, wordt het zo’n dag!?!?, vraag ik mezelf af.
Kennelijk.

De feiten.

Gisteren was een idiote dag voor iemand die door chemo’s en hormoontherapie – laat maar zeggen – handig moet omgaan met zijn energie en weinig spanning, sensatie en drukte kan hebben. De dag begon met shorttrack. Onaards vroeg. Om 5.00 uur zat ik achter de livestream, want ja, ze rijden in Peking. Tijdsverschil. Ze waren in het Verre Oosten al om 3.00 uur begonnen, maar in de livestream van de ISU kun je terugkijken en doorspoelen. En bij de World Cups wordt ruim de tijd genomen voor het dweilen tussen rittenblokken. Dáár win je wat tijd terug, weet ik.

Waarom ik gisteren dan niet wat later instroomde bij de livestream? Simpel: ik had nog meer te doen die morgen. Ik wilde namelijk nog graag naar de mannenochtend van Carma – Centrum voor leven met en na kanker. En ik had een interview aan het einde van de ochtend. Aanleiding was een blogje van me op kanker.nl. Via een nieuwsbrief was dat in de etalage gezet en vervolgens opgemerkt door overpalliatievezorg.nl. En mijn middag en avond hadden al een invulling in potlood. Wat tijdsdruk dus, maar met een beetje handig scrollen door de livestream zou ik net op tijd naar Carma kunnen vertrekken.

Daarom zat ik gisteren kort na 5.00 uur al te koekeloeren naar het spektakel in Peking en zag ik de eerste dag van superzoon Kay bij de derde World Cup. Hij werkt dit weekeinde twee keer een competitie af op de 500 meter en maakt deel uit van de mannenrelay. Mogelijk is er ook een optreden in de mixed relay.

En hoe hij het deed! Kay maakte in beide competities op de 500 meter zijn selectie voor deze derde World Cup ruimschoots waar. Via drie ritten bereikt hij in beide 500-competities het hoofdtoernooi. En wat opvalt: Kay rijdt degelijk (eerste competitie) en ronduit krachtig (tweede competitie). Hij rijdt in zijn laatste race ook nog 0,4 seconde af van zijn PR. En met de mannen wint hij de kwartfinale bij de relay. Ja, Kay zit lekker in de wedstrijd.

Dan vandaag. Dag twee. Dat beloofde wat!

Ik zweefde nog een beetje toen ik vandaag al voor achten in een mallemolen belandde. Koffie in de hand. Kay op het ijs voor de kwartfinale 500 meter. Binnen 15 meter is het over. Uit. Klaar. Kay valt. Zelf. Geen herstart. Weg kansen op een halve finale. Weg kansen op een eventuele medaille. Dit soort dingen zuigt me in een mum van tijd leeg, want ja, spanning, druk, drukte, dat zijn struikelfactoren voor me.

Er wordt gedweild in Peking, ik loop weg even voor een tweede koffie en hoor als ik weer binnen gehoorsafstand ben commentator Joris van den Berg ‘Huisman’ zeggen. Ik ben meteen scherp. Ik hoor ook ‘blog’. Ik denk: Wááát? Nog net hoor ik dat het gaat over wat ik op dit podium allemaal heb geschreven. Over Kay. Dat zijn schaatsbiografie op dit blog staat. Dat laatste is een tikje overdreven, maar vooruit. En ik hoor hem ook wat zeggen – en dat vind ik verrassend en bijzonder – over onze huiselijke situatie, wat wij met mij sinds september 2020 meemaken. Hij sluit het af met ‘sterkte Erik’.

Het ontroert me nogal. Want het is naast surrealistisch ook confronterend. En het maakt me trots. Mijn Kay, onze Kay doet het toch maar mooi. Ondanks wat mij geleidelijk gaat slopen (en waarvan ik me dankzij Joris weer even pijnlijk bewust ben), doet Kay op het wereldpodium mee. Sterker: geleidelijk klimt hij op. OK, hij valt vandaag in de eerste 500-competitie, maar hij heeft gezien dat de A-finale op die afstand werd gewonnen door Pierre-Gilles vlak voor Fercoq. Precies! Dezelfde Pierre-Gilles met wie Kay gisteren in de heat van de tweede 500-competitie zat. De rit waarin zij samen met head and shoulders above the field‘ reden, aldus de commentator van de ISU, en hij 0,4 seconde van zijn PR haalde. En precies! Dezelfde Fercoq die hij in de preliminary op de hielen zat.

Het is voor Kay (en misschien voor mijzelf nog meer) weer een dag om snel frustraties opzij te zetten. Van die 500 meter-val. En dat hij in de A-finale van de mixed relay helaas geen plaatsje krijgt. Hij kijkt als reserve toe; ik kan daardoor relatief relaxed kijken naar deze race. Ze winnen. En dat is wellicht zuur voor hem: wel reserve, geen medaille.

Kay moet weer schakelen. We krijgen immers de mannen-relay straks nog en daarin treedt hij zeker op. Dat wordt voor mij weer billen knijpen. En dan ga ik – ongeacht de afloop – meteen door naar buiten. Rennen met, zoals altijd, iets van Kay aan. Een shirtje dit keer. Even de spanning van deze twee (in)spannende dagen eruit rossen. Strand op. Kop in de wind en – vrees ik – de miezerregen. Het zal wel. Vervolgens douchen, lunchen en dan pal na tweeën verslag doen van dag 1 en 2 voor de WOS op de radio. Ja, en vanmiddag waarschijnlijk ook nog wel iets met een stofzuiger en een wasmachine, maar dat is facultatief en kan moeten wijken voor een uurtje plat.

Tja en dan op naar morgen.
Nieuwe kans op de 500 meter.
Hopelijk een mooi vervolg op de relay (want ze plaatsen zich!).
En hopelijk weinig frustraties.

Wat een zekerheidje is: ik ben hoe dan ook retetrots op mijn superzoon.