Modern

Een klassieker. Je gaat op bezoek. Op het laatst ontstaat toch nog wat haast om op tijd weg te zijn. Je vergeet iets en onderweg …. . Je verbijt je. Het is echt te laat om nog terug te gaan. Maar je verbijt je niet te lang, want oh wat zijn we tegenwoordig verwend met moderne oplossingen om dergelijke rimpeltjes acceptabel wat weg te masseren.

Bijkletsen
De feiten. We zouden dus op bezoek gaan. Sterker, we zijn ook gegaan, vanuit Monster ‘ver weg’ naar het prachtige Deventer. Twee kinderverjaardagen boden de perfecte mogelijkheid weer eens een middagje ter plekke bij te kletsen. Natuurlijk neem je dan wat mee voor de kinderen – geen verjaardag zonder cadeautje – en even vanzelfsprekend iets voor onze gastvrije vrienden.

De vergeten kaarsen

Gesmeerd
Ten minste, dat was het plan. Tot en met de kindercadeautjes liep het allemaal gesmeerd. Het was ook simpel: twee kaarten op de pc in mekaar geknutseld, papiergeld erbij, alles in een enveloppe, naam erop en klaar. Goedbeschouwd ging het met het presentje voor de ouders ook lang heel goed. Een uitstapje naar de Intratuin had een mooi ingepakt, redelijk omvangrijk pakket opgeleverd: twee kleurige tuinkaarsen-elk-in-een-schaaltje samen in een groen papier en dat weer verpakt in een ruime plastic helderwitte tas. Dat geheel werd ook nog eens pal onder de kapstok gezet. Goed in het zicht, wat kon ons gebeuren?

Ergernis
Vergeten dus. Want het was tegen het tijdstip van vertrek toch een beetje haasten. Er moest iets op de computer af en er moest nog wat te eten mee. ‘Drink nog even iets’, klonk een dwingend advies. ‘Hebben we mijn DS?’, was een met wat verontrusting uitgesproken vraag. ‘Jongens, we moeten nu echt …’, voegde een derde stem er aan toe. Lichte ergernis was duidelijk hoorbaar.

Utrecht al voorbij

Verslagen
Er ontstond dus vlak voor het afreizen wat stress. De gevolgen waren desastreus. Net voorbij Utrecht galmde door de auto de vraag: ‘Hebben we het cadeautje ergens in de auto?’ In de toon van de vraag klonk het ‘nee’ al door als een zeker weten. ‘Nee’, klonk het verslagen en enigszins berustend vanaf de passagiersstoel. Amersfoort, ja zelfs Apeldoorn stond al op de borden.

Huishoudportemonnee
Terugrijden kon niet meer. Ja, natuurlijk, technisch was dat geen probleem. Maar de tijd hè. We hadden een tijd afgesproken. Het was al krap aan. En op de achterbank zat een mannetje dat zich de hele week had verheugd op de urenlang te spelen computergames met de twee net weer een jaartje ouder geworden vriendjes. Daar kon geen nodeloos verspeeld minuutje vanaf. En ik hoef met de huidige benzineprijzen, gevoegd bij de eventueel extra te rijden afstand van pakweg 130 kilometer niet te melden dat dat voor de huishoudportemonnee én het milieu geen beste investering zou zijn geweest.

Oplossen
We reden dus door. Maar wel met het besef dat we het op een moderne manier een beetje konden oplossen. Voor onszelf en voor hen. ‘Dan sturen we vanavond wel een mail met een foto. Dat we echt wat hadden gekocht en wat we hadden’, susten we onze gemoedsrust een beetje. Twee volwassenen wisselden een droevige glimlach. Niet blij, maar anderzijds gelukkig dat je nog iets kon doen.

Stroopwafels
Het werd, eenmaal in Deventer gearriveerd, sportief opgenomen. We kregen gewoon fris, koffie, gevulde koeken en stroopwafels. Zelfs avondeten. En wat dat cadeautje betreft: ‘geniet er lekker zelf van’, werd ons aangeraden. Maar dat gaat ons te ver. Dus heb ik net een mailtje verstuurd, met foto. Zitten we er echt helemaal aan vast. Die kunnen we niet meer zelf in de tuin in de hens zetten op een mooie zomeravond. Het zal een veel grotere opgave zijn om ze ongeschonden tot een later bezoek heel te houden. Én om dan de tegenwoordigheid van geest te hebben om ze ….
‘Zeg weet jij nog waar we die dingen geláten hebben?’